Oudste vermelding van een geestelijke gemeenschap rond de Sint-Servaaskerk in de Gesta abbatum Fontanellensium.

In 779 bevestigt Karel de Grote een bezitsruil tussen de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Chèvremont bij Luik en de Sint-Servaaskerk te Maastricht. Hieronder het monogram van Karel de Grote.

Alcuinus van York, leermeester en adviseur van Karel de Grote, abt van de Sint-Servaasabdij. Correspondeerde in 799 met de bisschop van Salzburg.

Einhard, abt van de Sint-Servaasabdij, biograaf van Karel de Grote, schreef naast zijn literaire werken ook brieven met mededelingen over religieuzen, leden van de familia en bezittingen van de Sint-Servaaskerk.

Karel de Kale en Lodewijk de Duitser sluiten het verdrag van Meerssen waarin de Sint-Servaasabdij toevalt aan de Westfrankische koning Karel de Kale.

Koning Arnulf schenkt de abdij aan de kerk van Trier. Hieronder de ondertekening en het zegel van koning Arnulf.

De eerste proost, Gerulfus of Herulfus, wordt tussen 911 en 928 vermeld.

Keizer Otto I sluit een ruil met de aartsbisschop van Trier en neemt de Sint-Servaasabdij op in het rijksbezit.

Sint-Servaas is vanaf ca. het jaar duizend een kanunnikengemeenschap op zichzelf met een proost aan het hoofd. Hieronder de voormalige kapittelzaal naar het westen in de Sint-Servaasbasiliek.

Hugo, proost van het Sint-Servaaskapittel, wordt op 13 augustus 1051 genoemd in een van de gedichten die de kanunniken voor een overleden monnik schreven in de dodenrol van de abdij Canigou in de Pyreneeën. Hieronder een illustratie van de dodenrol van de abt van Savigny.

Tussen 1070 en 1088 beschrijft de monnik Jocundus op verzoek van het Sint-Servaaskapittel een vita (het leven) en de miraculi (de wonderen) van Sint-Servaas, die de (Servatius)sleutel in Rome zou gekregen hebben van Sint-Petrus.

Op 22 juli 1139 schenkt rooms-koning Koenraad III de Maasbrug aan het Sint-Servaaskapittel.

Hendrik van Veldeke beschrijft in versvorm in de volkstaal het leven en de wonderen van Sint-Servaas op verzoek van Agnes van Metz, gravin van Loon.

Lotharius van Are-Hochstaden, proost van het Sint-Servaaskapittel, en zijn broer Dirk komen volgens de Vita van Albert, bisschop van Luik, bijeen in de Sint-Servaaskerk om te beraadslagen over de moord op Albert. Hieronder de ingeslagen schedel van Albert.

Instorting van de Maasbrug, die eigendom is van het Sint-Servaaskapittel.

Op 9 juli 1278 verklaren de schepenen van Maastricht dat twee particulieren een jaarlijkse cijns hebben verkocht aan Garsilius, priester van de thans verdwenen middeleeuwse Sint-Joriskapel, die in handen was van het Sint-Servaaskapittel.

Vier aartsbisschoppen en vijftien bisschoppen verlenen op 29 januari 1284 een aflaat van veertig dagen aan allen die bijdragen aan de bouw van een nieuwe stenen brug over de Maas te Maastricht, ter vervanging van de in 1275 ingestorte houten brug (oorkonde nr. 51).

Jan I, hertog van Brabant, gelast op 4 maart 1285 zijn mannen te Maastricht hun graan te laten malen in de molen van het Sint-Servaaskapittel te Maastricht. Hieronder de gevelsteen op de vroegere Hertogsmolen (foto P. Vossen 2003).

Bonaventura, bisschop van Ceos, verleent aan ieder die de Sint-Servaaskerk bezoekt op het feest van de overbrenging van de relieken van Sint-Servaas een aflaat van een jaar (oorkonde nr. 60).

Laatste vermelding van de scheermolen te Maastricht, stroomopwaarts van de Hertogsmolen. Het was een klein molentje voor het maken van naalden, al genoemd in 1171.

Signet van Lambert van Maastricht, genaamd van Sint-Hilarius, de oudste notaris van Maastricht, in zijn oorkonde opgemaakt op 16 augustus 1292 (oorkonde nr. 72).

De ontvanger en schepenen van de hof van Lenculen oorkonden dat Diborg van Hasselt afstand heeft gedaan van een huis met de aangrenzende hof (te Maastricht, ressorterend onder de hof van Lenculen). Hieronder het veertiende-eeuws cijnsregister van Maastricht, met de cijnzen die de hertog van Brabant inde van de percelen in de hof van Lenculen.